Pół roku temu trafiła do mnie pacjentka z niespecyficznymi objawami - ok. 50 lat. Skarżyła się na osłabienie, przewlekłe zmęcznie, nadmierną senność. W wykonanych badaniach laboratoryjnych: glukoza na czczo - dokładnego wyniku nie pamiętam, ale mieścił się między 105 - i 126 czyli był wskazaniem do OGTT. W wykonanym badaniu: glukoza na czczo - wskazująca na nieprawidłową glikemię na czczo, po 1h glukoza 237 mg% , po 2 h ok. 130 mg%. Kierując się wytycznymi, że każdy wynik powyżej 200mg% + objawy upoważniają do rozpoznania cukrzycy, rozpoznałam u pacjentki cukrzycę typu 2 , zaleciłam dietę cukrzycową i Diaprel MR 1x1 tabl. ( pacjentka bez nadwagi). Po pól roku pacjentka przyszła do mnie pokazując mi informację od lekarza przyjmującego w poradni diabetologicznej( na pieczątce - specjalista chorób wewnętrznych , nefrolog ). I tu o dziwo rozbieżność. Pacjentka powiedziała mi, że lekarz powiedział jej , że nie ma cukrzycy i zasugerowała, że postawiłam błędną diagnozę . Wizyta u diabetologa odbyła się po 3 miesiącach od mojego rozpoznania, po którym pacjentka poza tym ,że nie wykupiła leków, zastosowała bardzo rygorystyczną dietę. Po 3 miesiącach diety wyniki okazały się następujące, HBA1c 5,4, glukoza na czczo 100 mg%. Lekarz pomimo, że powiedział pacjentce, że nie ma cukrzycy , w rozpoznaniu ICD 10 napisał kod E11, zalecił dietę cukrzycową, regularną kontrolę glikemii oraz dlaszą opiekę Poradni Specjalistycznej. Miałam też podobny przykład - na czczo glukoza dobra, po 1 h > 200mg%, powyżej 2h znowu prawidłowa i lekarz ( tym razem prawdziwy diabetolog) rozpoznał cukrzycę i co prawda też zalecił dietę, ale cukrzycę rozpoznał. Proszę o podpowiedź kto miał rację i czy słusznie rozpoznałam u pacjentki cukrzycę typu 2.