Witajcie. Prośba o pomoc w rozwikłaniu rodzinnego problemu. Młoda kobieta lat 23 myśląca coraz bardziej realnie o założeniu rodziny ma w wywiadzie epi i jest w trakcie przewlekłej terapi Dipromalem - stara pochodną kw. walproinowego, od wielu lat (na pewno ponad 8). Chorobę rozpoznano dość krótko po okresie pokwitania, początkowo z objawami absencji później kilkoma pełnoobjawowymi zespołami drgawkowymi. Ustawiona pierwotnie na klasycznych dawkach dipromalu (nie reaguje na depakinę - napad po nieudanej próbie zmiany leku przed wielu lat) pozostaje bez nawrotu od ponad 6 lat. Nie mając niestety wystarczającego wsparcia wśród znanych mi kolegów neurologów podjąłem (od ca roku) próbę stopniowej redukcji dawki do ostatnio 3 tabletek dziennie (ca 40% dawki pierwotnej). Szczęśliwie bez nawrotu. Mam jednak wątpliwości, co z tym robić dalej.

1. Czy można wogóle mysleć o takiej próbie odstawienia leków biorąc pod uwagę tak korzystny przebieg leczenia u dojrzałej już kobiety?

2. Jesli tak, jaką strategię należałoby przyjąć? Stopniowa redukcja dawki? Leczenie przerywane? np. tygodniowe pauzy z ew. dalszym ich wydłużeniem przy korzystnym efekcie? Odstawienie? Jeśli pauzy są do zaakceptowania (właśnie to chodzi mi teraz po głowie), czy z pełną dawką "podtrzymującą" czy z aktualną?

Będę wdzięczny za pomoc kolegów, którzy mają doświadczenie w tego rodzaju przypadkach. Czy są jakieś uznane standarty, którymi się można posłużyć?