54-letni pacjent z gwałtownie narastającym zespołem otępiennym?

Mam na oddziale bardzo trudny przypadek pacjenta. 54 lata, dotychczas nieleczony psychiatrycznie. W wywiadzie słabo kontrolowane nadciśnienie tętnicze. Wywiad drgawkowy negatywny. Pacjent zdobył wyższe wykształcenie techniczne (Politechnika Warszawska), przez kilka lat z sukcesem prowadził własną firmę, miał szerokie zainteresowania.

Zaburzenia o charakterze zmian osobowości, zaburzeń uczuciowości wyższej pojawiły się już około 1992 r i stopniowo narastały. Pacjent wycofywał się z życia rodzinnego, zawodowego, stał się zamknięty w sobie, drażliwy, wybuchowy, nieporadny życiowo. Od 2004 r nie pracuje prawdopodobnie z powodów niemożliwości wykonywania obowiązków zawodowych. Później nie podejmował aktywności zawodowej. W domu apatyczny, abuliczny, schudł stosując monotonną dietę. Do szpitala przywieziony przez PR, gdzie relacjonował myśli rezygnacyjne, samobójcze. Zgłaszał, że jest "rozdrażniony, łatwo wybucha". Prawidłowo zorientowany co do sytuacji, miejsca, co do czasu orientacja przybliżona. Na oddziale nie obserwowano zachowań zagrażających, zaburzeń aktywności dobowej, nastroju. Pacjent spokojny, podporządkowany zasadom oddziału. Nie obserwowano objawów wytwórczych. Prezentował objawy charakterystyczne dla zespołu otępiennego. Rozpoczęto diagnostykę w tym kierunku.

Wykonane badania psychologiczne potwierdziły znacznego stopnia obniżenie